Hallo,
Eindelijk is het zover.. Weken naar uitgekeken, maanden aan gewerkt
Met een beetje stress vertrokken we deze ochtend om 9u, gepakt en gezakt naar de zaal.
Ramen verduisteren, stoelen plaatsen, decor voor de zoveelste keer opzetten...
Niet veel later waren de leden van de middengroep er al, om te repeteren, deze keer met micro's en belichting. Kortom alles erop en eraan
De repetitie verliep al bij al redelijk vlot en sneller dan verwacht was het 12u, tijd om te eten.
Veel tijd om rustig van onze sandwiches te genieten was er niet
Het enthousiasme van de kinderen was zodanig groot dat ze niet zagen waar de beamer stond.
2 seconden niet kijken wat die prutskes uitsteken en de beamer ligt op de grond.
Als je daarbij verteld dat die viel vanop 2m hoogte ongeveer moet ik er niet verder bij uitleggen dat de beamer kapot was.. Dat is zowat het laatste wat je wil een uur voor de voorstelling wanneer iedereen gestresst loopt.
Ja, we hebben afgezien. Traantjes vloeiden even en de kinderen werden ondergebracht in de cafetaria. Ze konden daar hun eten opeten tot wij een oplossing hadden gevonden en voldoende waren afgekoeld.
Gelukkig kregen we hulp van onze fantastische fotografe die in een mum van tijd een andere beamer had geregeld.
Door de heisa rond de beamer was er geen tijd meer voor de jongeren om te oefenen. Dat is een kleine ramp voor Silke die de techniek en de belichting regelt. Want dat wil zeggen dat ze puur op de aanwijzigingen van mij moest rekenen om de belichting te regelen. Geen tijd om te oefenen.
Ondertussen kwamen de mensen stilaan toe, maar toegang tot de zaal kregen ze voorlopig nog niet; Want het eerste probleem was nog maar net opgelost of het tweede dook al op. De spots wilden plots niet meer werken. Een toneelstuk geeft net dat ietsje extra met de juiste belichting dus het moest en zou werken.
Ondertussen kroop ik met de 6 leden van de jongerengroep op het podium om hen stilaan voor te bereiden dat er geen generale repetitie meer zou komen, dat de spots niet goed werkten maar dat ze vooral goed hun best moesten doen. Ze even kalmeren want voor 3 van hen was het de allereerste keer dat ze op een podium stonden en nog even overlopen op wat ze allemaal moeten letten. Ik was nog niet goed uitgesproken of plots gingen alle spots gedienstig aan. Een geschenk uit de hemel.
Met een spontaan applaus en een hartverwarmende groepsknuffel als gevolg.
Nu was de tijd rijp om de mensen te laten binnenkomen. Met foto's van de repetities van het voorbije jaar en van vandaag erbij (dankzij ons snelle manier van werken hehe) geprojecteerd op groot scherm konden de mensen rustig een plaatsje zoeken. 29 mensen waren er meer dan voorzien. Je hebt er altijd zo, die kaarten bestellen en hun naam vergeten in te vullen maar niet doorhebben dat ze iets fout hebben gedaan. Voor ons is dat geen bestelling maar natuurlijk komen die mensen toch.
Uiteindelijk waren het er ongeveer 100! Volgende week is dat zelfs nog een stukje meer.. Als er dan ook 29 mensen onverwacht toekomen hebben we een probleempje denk ik want dan zit de zaal vol.
Nu begon het pas echt..
"Atlantis" begint met een filmpje, en de reacties van het publiek zaten meteen goed. De voorstelling was prachtig, de jongerengroep heeft het goed gedaan. Lichtjes ontroerd met het mooie einde en hun goede prestatie moest ik nog een woordje gaan doen op het podium. Over het afgelopen jaar dat zo vlot ging, de stress van de voorbije dagen en de dag die nogal hectisch verliep. Ik vergat even wat ik nog wou zeggen maar gelukkig kan het publiek daar best om lachen en fluisterde Miguel me in dat ik het publiek nog mocht zeggen dat er cake te koop was in de pauze. We eindigden de voorstelling van Atlantis door het publiek speciaal voor Maud en Aukje een verjaardagsliedje te zingen!
In de pauze kwamen enthousiaste ouders ons feliciteren voor het toneelstuk.. een opluchting want het is de reacties van het publiek en het plezier van de kinderen waarvoor je het doet.
Alle stukjes cake waren op en het tweede deel kon beginnen: FLATLINE
Voor Stefanie en Dimitri, de lesgevers van de middengroep, is het hun eerste jaar bij thor-t-ater. Onmiddellijk werden ze blootgesteld aan de stress die het teweegbrengt. Maar ook zei mochten opgelucht ademhalen. Hun stuk werd goed onthaald en de kinderen speelden het fantastisch.
Met een licht probleempje op het einde van het stuk na waren er amper foutjes.
16.12, de voorstelling zit erop.. nog even tijd maken voor een groepsfoto, decor afbreken, stoelen aan de kant, public relations verzorgen (= even horen bij het publiek of het gesmaakt heeft), op 1001 vragen van kinderen antwoord geven en dan konden we eindelijk rustig ademhalen en tot rust komen met een goed glas wijn. Eens napraten maar vooral elkaar proficiat wensen. Het was goed!
Nee, zin om te koken hadden we niet meer.
Dus trokken de lesgevers samen op restaurant. Een afsluiter van een hectische dag vol emoties!
Ik wil nu al iedereen bedanken die dit heeft mee helpen realiseren!
BEDANKT
Groetjes Naomi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten