Toen we vertrokken naar Polen zat ik met heel veel vragen:
Hoe gaat de busreis zijn, wat gaan we eten, hoe ziet Polen er uit, waar mogen
we optreden, hoe gaat de sfeer zijn… Allemaal vragen waar je op voorhand geen
antwoord op weet, maar die je toch bezig houden. Langs een andere kant dacht
ik: we zien wel, we laten het op ons afkomen. En het is beter verlopen dan dat
we ooit konden dromen.
De busreis was zwaar, zeker als je beseft dat we 38u in de
bus hebben gezeten voor 3dagen Polen. Maar de busreis was ook plezierig.
Luisteren naar vertelde films, 7-minuten-feesten houden, in de meest vreemde
posities proberen slapen, afvragen van wie welke voet is, hoofden en armen die
overal vandaan kwamen, foto’s trekken van slapende mensen,… Ik denk dat de
medebusreizigers blij waren dat ze van de bus mochten en ons geroep, gegil,
gelach.. niet meer moesten aanhoren.
Toen we Polen binnenreden viel me op hoe groen Polen is. We
reden voorbij heuvels, bossen, velden… Dat kennen wij in België niet echt meer.
Maar wat we ook niet kennen zijn de vele, grote appartementen. In Gent klagen
we soms dat er veel appartementen staan, maar daar liep je gewoon van het ene
appartement naar het andere.
Als mini toneelgezelschap uit Wondelgem werden we in Lódz
ontvangen als prinsen en prinsessen.
Woensdagochtend werden we ontvangen door verschillende
mensen van het woningencomplex. Aan één lange tafel zaten de Belgen, de
Litouwers en de Polen gezellig bij elkaar. Het leek er bijna op dat iedereen
zich moest rechtstellen en zijn zegje moest doen. Gelukkig was dat niet het
geval. ;-)
Verder hebben we gedronken, gegeten, gesnoept voor de rest
van het jaar. Ik ben een grote snoeper, maar zoveel koeken en snoep zou ik zelf
nooit durven vragen. We mochten zeker en vast niets te kort komen.
Dat staat in groot contrast met de armoede die daar heerst.
We kregen allemaal 25euro/ 100 zloty van de organisatie.
Daar moesten we een herinnering aan Polen mee kopen. In het begin dacht ik
echt, wat ga ik kopen, wat doet mij aan Polen denken én kan ik nog gebruiken
voor later. De donderdag gingen we naar Manufactura, daar zou ik wel iets
vinden. Uiteindelijk heb ik 2 Poolse kinderboeken gekocht, voor ooit in mijn
boekenhoek. Die is nu al zeker mondiaal verrijkt ;-)
In totaal hebben we 3 keer gerepeteerd voor Tsunami en het
was broodnodig. Maar uiteindelijk was het zover, de Belgische vlag ging naast
de Poolse en de Litouwse en het festival kon beginnen.
Terwijl de bezoekers binnenkwamen, speelde een fanfare aan
de deur. Toen iedereen neerzat was er een gezamenlijk zangmoment. Twee
gebeurtenissen die wij niet zouden linken aan een festival.
Daarna was het ons moment. We hebben super gespeeld, we
hebben Polen getoond wat toneelspelen is. Maar of ze er echt iets van begrepen/
gezien hebben weet ik toch niet. De bezoekers kregen in de pauze een Belgische
maaltijd. Ik denk dat de Polen niet naar België gaan komen voor ons eten. Het
zag er nogal wansmakelijk en koud uit.
Wij hadden het festival geopend, wou dus zeggen dat wij nog
naar 3 andere toneelstukken moesten kijken. Drie stukken waar we niets van
zouden begrijpen. Maar ik heb met veel plezier gekeken naar de toneelstukken
van Polen en Litouwen. Het ene stuk was al wat beter dan het andere. Maar over
smaak en geur valt niet te twisten. Nochtans denk ik dat iedereen het met mij
eens is als ik zeg dat het stuk van de Litouwers (zacht uitgedrukt) op niet
veel trok. ;-)
Nu ik toch ben begonnen over de Litouwers, kan ik maar beter
verder doen. Want ik denk dat er wel wat mensen vragen hebben over DE Litouwers.
Hoe ze ooit kamer 106 hebben ontdekt, geen flauw idee. Maar
daar is alles toch begonnen. De o-zo-stille Litouwers van overdag, konden ’s
avonds/ ’s nachts opeens wel vriendelijk zijn en wel lachen. Ergens vonden ze
de moed om een ‘babbeltje’ te slaan met DE Belgen. Gebabbeld hebben we gedaan,
al was het met handen en voeten en in alle talen door elkaar. Het voornaamste
is dat we ons geamuseerd hebben. Gelachen, gezongen, gedanst, nieuwe woordjes
geleerd, over daken gelopen… Teveel om op te noemen, maar niets om je zorgen
over te maken.
Maar niet alleen de sfeer tussen de Belgen en de Litouwers
zat goed. Ook de sfeer tussen alle Thor-t-aterianen zat goed. Lachen om de
domste dingen, over straat zwengelen van de ene naar de andere kant,
zangstondes houden, voetballen met een pingpongballetje, tzienéénkoeien,
tzientweekoeien of waren het 3 koeien die we zagen? …
We zijn met een goede groep naar Polen vertrokken, maar we
zijn met een fantastische groep teruggekomen.
Ook al doe ik al een tijdje niet meer mee, en werk ik meer
achter de schermen, toch voel ik mij nog altijd super bij de Thor-t-aterianen.
Merci!
